...gercekten de iyilik buluyor. Ben bugun bunu bir kez daha tecrube ettim.
Universite biteli, stajlarimi tamamlayali yillar oldu. Okulumla, stajlardaki amirlerimle, hocalarimla iliskilerimi o gunlerden bugunlere hic koparmadim. Yanlarinda cok guzel gunler gecirdim. Tabiri caizse 'it' gibi calisip maximum fayda saglamaya baktim, onlarda benden bildikleri hicbirseyi esirgemediler. Onlari hep cok guzel anilar icinde hatirliyorum.
Referanslariyla, destekleriyle hayatima yurt disinda yeni bir sayfa acinca, benden sonra yanlarina gelen ve hayali benim gibi yurt disinda okumak/calismak olan ogrencilere beni ornek gosterip isteyenlere hala benim email adresimi verirler. Stajyerlere benimde fikrimi sormalarini isterler. Bu baglamda da kendimi onlarin arasindan hic kopmamis hissediyorum, sanki birgun burda isler kotu gitse Turkiye'de siginacagim bir yer var gibi geliyor.
Hic usenmem, lisans mezuniyetimden bu yana seneler gecmis olmasina ragmen hala benden fikir ve yardim isteyen ogrencilere sayfalar dolusu email yazarim. Arada o emailleri yazarken, basimdan gecen caresizlikleri dusunur, anlatir, empati kurmaya ozen gosteririm. 'Benim imkanlarim genisti ama acaba bana yazan ogrenci ona bahsettigim filanca kitabi bulabilecek mi bulamazsa ne olur?' diye tavsiye ettigim kitabin elektronik versiyonunu bile ekleyip yollamisligim vardir. Aralarindan utopik isteklerle gelen, gercek disi hayallere sahip olanlari da uyarir ne yapabilecegini nasil yol katedebilecegini anlatmaya calisirim. Eger maillerine cevap veremiyorsam ve yazi yazmaya zamanim yoksa o ogrencilerin bana bos bir zaman vermesini ister telefon numaralarini alir ben ararim. Morali bozuklara moral takviyesi yapmisligim karsiliginda 'Seninle yazisirken kendimi acayip pozitif hissediyorum, bu isi basaracagim kesin' diye mailler almisligim vardir. Her insan mesleki anlamda bir noktaya kadar bildiklerini yeni jenerasyonla paylasmali.
Ogrenciligimde Israil kokenli arkadaslarimda gozlemledigim ve hatta ozendigim ama biz Turklerde gercekten de en cok eksik olan sey bu: Birbirimize, veya bizden sonra gelen genc jenerasyona destek olmamak, onlarin elinden tutmamak.
Hal boyle olunca, tanimadigim insanlara kendi capimda elimden gelen herseyi yapinca, benimde bir sorum oldugu zaman, insanlardan biraz ilgi bekliyorum. Insanlarin beni basindan savmasindan nefret ediyor, umurlarinda olsun ya da olmasin onlari kendi capimda kotu kredilendiriyor, iliskimi sinirli tutuyorum.
Dun gece kafamin takildigi, sikintili bir konuda, hic tanismadigim, global bir sirkette cok onemli bir pozisyonda bulunan birine mail attim. 'Kendimi kucuk dusurur muyum? En fazla ne olabilir ki?Cevap vermez olur biter...' dedim. Bu sabah, ise geldigimde posta kutumda insider bilgilerle dolu epey uzun bir cevapla karsilastim. Hemde icinde internetten kolay bulamayacagim, telefon numaralari ve mail adresleriyle!!! Hatta mailin en sonunda daha fazla sorun varsa yardimci olabilirim diyen, bundan cekinmeyen, sahip oldugu pozisyonun egosunu etkilememis biri!!! Muhtesem!!!!
Nasil mutlu oldum anlatamam! Hatta o kadar sevindim ki sevincten yanlis birsey yazarim diye kendisine hemen cevap veremedim. Utanmasam 'Sizinle yazisirken kendimi acayip pozitif hissediyorum, bu isi basaracagim kesin' filan yazacagim.
Bu dunyada hirsli, sevimsiz ve bosuna oksijen tuketen asalak insanlar hala var ama birsey yaparken menfaatini dusunmeyen, iyi insanlarda var. Ben o insanlari cok seviyorum ve dunyanin onlar sayesinde daha guzel, cekilebilir oldugunu dusunuyorum.
