Mutsuzum, sismanim, gucum yok, kimseyi sevemiyorum, terk edildim, hicbirseye inancim yok, en yakinlarimdan soguyorum, kendimi asagiliyorum, bazen kendimi bocek gibi hissediyorum, bazen benden yuksegi yok. Karacigerim yagli, saglik sorunlarim var. En sevdigim seyleri yapmaz oldum, muzik dinleyemiyorum, film izleyemiyorum, karsimda yemek yiyen insanlar bile sinirimi bozuyor, ama kimseye sikintimi anlatamiyorum, kimseye derdimi soylemiyorum, herseyi gecistiriyorum. Tv'de dizilere odaklanamiyorum, spor yapamiyorum. Is arkadaslarimi iplemiyorum, hicbirsey beni korkutmuyor, sag gozumde bir tik olusmaya basladi. Nerdeyse 1,5-2 senedir, hicbirsey beni heyecanlandirmiyor. Faturalarimi odememisim ve bu gibi olaylarin farkina sadece eve ceza gelince haberim oluyor. Isten sonra yaptigim teksey eve gelip koltuga yigilmak. Bu yasimdan sonra arkami aileme toplatmaya basladim. Dunyadaki en buyuk loser benmisim gibi hissediyorum.
Üretim müdürü D. gibi psikopat, tikli, cirkin ve sorunlu bir kadin olacagim.
Su durumda yarin kiyamet kopsa hayir demem.
