Eski bir dostu gordum az once istasyonda.
Cok degil, 2 sene oncesine kadar, sabahin korune kadar omzunda agladigim, kimi zaman beni savunup avukatligimi yapan, kimi zamanda bir hakim gibi hem beni, hemde onu dinleyen, iyi kalpli biri(biriydi!)...
Biliyorum der gibi, gozlerimin icine bakti yine bu gece...
"Toplandigimizda seni de cagiriyorum ama gelmiyorsun. ONLARin burdan tasindigini artik davetlere katilmadiklarini biliyorsun degil mi?" dedi...
"Benim icin ONLAR sokakta yanimdan gecen herhangi birinden farksiz...Artik rahatsiz olmuyorum, gelmememin sebebi benim cok yogun olmam" dedim...Gulumsedim.
"Arada cagirdigimda gel lutfen. Seninle konusmayi, seninle beraber eglenmeyi cok ozledim" dedi.
Gozlerinin icine bakarak tekrar yalan soyledim. "Peki bu sefer soz, artik cagirdiginda gelecegim."
Bir daha ki sefere gene bir istasyonda veya yolda rastlayacagim eski dostuma sarildim. Vedalastim. Eve dogru yururken aklima Elif Safaktan su satirlar geldi...
"Goz dedikleri su hayatta tekmil gorduklerini unutmayi becebilir de, goruldugunu bir turlu cikaramaz aklindan. Sahitler olmasa gecmisini unutabilir insan. Sahitler varsa is degisir. Cunku onlarin her bakisi bir itham varliklari unutmaya engeldir..."
Yasadigim kotu zamanlari ve bana bu zamanlari yasatan insanlari unutmak icin, o anlarda yanimda olan ve duruma sahit olan tum insanlari da unutmayi, kendimi onlardan izole etmeyi, arkadasliklarini kurban etmeyi tercih ettim. Aklimi kacirmamanin, basima gelenleri unutmanin tek yolu buydu.
Soylecegim bu kadar...Icimi dokmek ve aslinda ne kadar iyi yaptigimi birkez de buraya yazarak rahatlamak istedim sadece. Hepsi bu.
7 comments:
Yaşadığınız şey her ne ise ardında hiç bir iz bırakmasın diye,beraberindekileride unutmayı düşündürtmüş.Ben böyle bir karar alamazdım alsamda bu kararın arkasında duramazdım ki zaten..
Kalbim cok kotu kirildi...
Olaylarla ilgili herseyi ayni delete tusuna basarmis gibi silmem lazimdi. yeni bir sayfa acmam lazimdi...
Bir cadi kazaninda, her defasinda ONLARLA yuzyuze gelerek, digerlerinin agzina laf vererek, arkamdan konusulanlari dinleyerek ve buna uzulerek zamanimi geciremezdim.
ONLARI ve onlari hatirlatan herseyi,herkesi ve heryeri sildim...Kaldi ki hala hatirliyorsam, olaylari aniyorsam izleri kalmis demektir.Kolayda gecegini sanmiyorum.
Hayatinda boyle bir karar almadiysan, kimse seni cok uzmemis demektir. Cok sanslisin :)
evet bu duyguyu öyle iyi tanıyorum ki ben de uzun zaman önce delete tuşuna bastım ve çok memnunum sadece ailemi silemem şahit olarak onlarda kalacak zaten her ne yaşarsam.. insan bazen hiç suçu olmayanlardan da vazgeçebi,liyor o kadar canı yanıyor ki tertemiz olmak adına kesiyor bütün dallarını hastalıktan kurtulmak için...
@ZED Bu durumla ilgili mutlu oldugum tek bir sey var:
Uzuntu esigim su genc yasimda o kadar cok artti ki, bazen bakiyorumda beni artik kucuk hainlikler ve tuzaklar hic uzmuyor.
Gercekten daha saglam duruyorum.
Hani oldurmeyen guclendirir derler ya, sanirim oyle oldu bendeki de.
Bu konuda tek olmadigimi gormekte ayri bir guc yaratiyor.
:))
öldüğrmeyen acı güçlendiryor ama en çok da o öldürmeyen acı acıtıyor anımsadığında falan hala canı yakma kapasitesi olabiliyor bazen. hani demişsin ya insanlar hatırlatmasa insan unutur diye.. bu doğru fakat bazen unutmamak hatırlamak insanı daha temkinli yapıyor bence allah insanı tam kararında yaratmış her konuda olduğu gibi unutmak konusunda da hem ilk gün ki gibi olmuyor hem de hiç yokmuş gibi olmuyor... bu bir nimettir bence:))
"Unutmamak hatırlamak insanı daha temkinli yapıyor" demissin ya, %100 katiliyorum. Sanirim yasadigim bu olaylardan sonra bana yakinlasan insanlari ince eler sik dokur oldum. Eskisi gibi kolay bir arkadas, sevgili, dost degilim artik. Sebebi de hep temkinli yaklasiyor olmam.
Insanın aci karsisinda tam kararında yaratilmis odugunada kesinlikle katiliyorum.
O kotu zamanlarda en iyi dostum annem ve kiz kardesimdi...Onlara basimi yaslamis aglarken, olanlari nasil unutacagimi, bu acinin nasil gececegini soruyordum. Annem o zaman "hafiflemeyen tek aci evlat acisidir, senin bu yasadiklarin birsey degil..Sadece buyuyorsun o kadar" derdi...
Hakliymis...Hersey hafifliyormus. Ama ne yalan soyleyeyim, sanki icimdeki aci hafifleyince de kin biraz buyuyor.
Kalbimi kotu dusuncelerden uzak tutmaya calisiyorum. Bana uzak, allaha yakin olsunlar...
"aci hafifleyince de kin biraz buyuyor" demişsin ya:))
zamanla kin de kalmıyor aslında sadece yaşadıklarının zorluğu aklında kalıyor ve diyorsun ki aaa ben bir zamanlar nasıl çekmişim bu kadar şeyi deyip kendine bir vay beee diyorsun kazanımları da oluyor kaybettiklerinde oluyor ama annenin dediği gibi büyüyorsun ve herkes aslında kendi omuzlarına ağır gelen birşeyler yaşıyor allah evlat ve anne baba aile acısını göstermesin...
Post a Comment