Iki bucuk senenin ardindan, ayrilik kapimizi caldi.
Kendimde en nefret ettigim sey! Ozgurlugumden baska bir yere, bir esyaya, bir kimseye ve hatta aileme bile baglanamadim ben.
Sadece ozgurlugumu, basimda esen o deli ruzgarlari gezdirdim kendimle. Ne kendimi birilerinin pesinden surukledim, ne de baskasinin benim pesimden suruklenmesine izin verdim. Akilli bir insanim ama iliskilerde ders almayi hic ogrenemedim. Ve iste gene ayni nedenlerden gozyasi, gene kopek gibi bir pismanlik...
Ama dikbasliliksa, olumune kadar, sonuna kadar. Hep bir hircinlik ve bir asilik...
Ne aci...Ve evet eminim! Birgun yalniz olecegim...
...sen seç kendine bir hayat
ve öylesine yaşa, nasılsa
kaldığın yerden vurgun sürdürür
ve hep bak kendine
bir örnek aynalara asi bir suret bırak
baktıkça gözlerin
kendini öldürür...
(Murathan Mungan)
No comments:
Post a Comment