Hope...

Yazi

Universite yillarinda dalis lisansim ve denize buyuk bir ilgim vardi. Hala daha var ama cografi sartlardan dolayi 2005'ten beri kendimi cok kisitladim. O yillarda (sanirim 2003 yili, tam emin degilim) bir sitede cok sevdigim bir balik hakkinda calisma yapip bilgileri internette paylasmistim. Nerden nereye...

Iki gece once, 2012 de kapattigim Facebook profilimi actim. Ne var ne yok, millet neler yapmis, bir gelisme var mi, Facebook arayuzunu degistirmis mi diye bakarken gecen agustos ayinda bana tanimadigim birinden asagidaki resimdeki mesajin geldigini gordum. Mesaj 10 sene once yazdigim o yazi hakkindaydi. (Kapali profile mesaj dusmesi ayri bir sacmalik, bu kadar gec cevap verdigim icin ayrica uzuldum. Kendisine tesekkur mesaji atip, profilimi tekrar kapattim, umarim mesajim ona ulasmistir.)

Eger 10 sene sonra boyle bir tesekkur veya ovgu (adini her neyse siz koyun) alacagimi bilseydim, balik hakkindaki o yaziyi heralde saklardim...Okuyucu benim bile ne yazdigimi unuttugum bu yazinin linkini bana yollamis ancak ben linki bir turlu acamadim.

Siz kendi atesinizin derdiyle, kavrulur giderken, dunyanin bambaska bir noktasinda hic tanimadiginiz biri 10 sene once yazdiginiz bir yaziyi internetten bulup hakkinda tesekkur edebiliyor, sizi birazda olsun icinde bulundugunuz durumdan kendisi habersizde olsa cekebiliyormus. Bu isin mutlulugu (hele 10 sene sonra- bugunlerde) tarifsizmis...

Bu mesaj ustune kac gundur, daldigim yillari, dalis buddy'lerimi ve hocalarimi dusunuyorum. O yillara donebilmek sanirim herseyimi verirdim.

Nostalji sen cok pis bir hastaliksin! Kahretsin...

Hayat...

gercekten cok zor. Ve yasamak benim icin gitgide karmasik bir hale geliyor.  Kendimi labirentin icinde hissediyorum, nereye gidecegimden yolumu nasil bulacagimdan zerre haberim yok.

Hasta (hemde kafadan)

2014 benim icin gercekten cok ilginc bir yil...Yapmadigim, erteledigim, yapmaya usendigim veya korktugum herseyi cesaret toplayip bu yilda gerceklestiriyorum.

Gecenlerde bana 8 yildir agri cektiren 20'lik dislerimden kurtuldum. Cok korkuyordum, gittigim disciler her sordugunda veya cekilmesi gerektigini soylediklerinde olmaz diye diretiyor, cekimi erteliyordum. Sonunda o koltuga oturup dort disimden de kurtuldum. Ne disleri cektirirken ne de sonrasinda herhangi bir agri hissetmedim toplamda 4 tane agri kesiciyle, herseyi kazasiz bleasiz atlattim. Korkmaya gerek olmadigini disleri cektirdikten sonra anladim.

Bu dislerden kurtulmak benim icin buyuk bir cesaret gerektiriyordu bu yuzden zaman zaman dusunuyorum. Uzerinden onca zaman gecmesine ragmen disin kemikten cekilirken ki hissedilen veya duyulan "sanki cam kiriklarini eziyormus gibi" cikan "kitir kitir" bir ses yok mu?? Iste o ses benim hala kulaklarimda ve dis cekimi animi dusunurken bile o sesi duyup cenemin sizladigini hissediyor ve urperiyorum...

Pek cok kisinin basina gelen basit bir dis cekiminde bile olayi dramatik hale getirebiliyorum, doktor fobisi yaratabiliyorum. Umarim hayatim boyunca sagligimi kaybedip ameliyatlik bir duruma gelmem...Hasta olarak gayet sikici, histerik, basa bela olacagimdan yakinlarimin bana bakmayi red edip beni en yakin bakim evine birakacagindan eminim.