Sessiz soguk bir bahar gecesinde, melankolikligin dibine vurdugum anlardan bir digeri...
"Neden ben?" ler gene hortladilar. Biliyorum. Kotulukler bu dunyada bir tek benim basima gelmiyor. Kotu insanlarla bir tek ben karsilasmiyorum. Ama oyle kahrolasi bir karakterim varki hicbirseyi unutamiyorum. Ne iyiyi ne de kotuyu. Olanlari gormemezlikten gelemiyorum. Kafami bozani, bana kazik atani siliyorum hemen. Ayakta sapasaglam durdugum, kimseye eyvallah etmedigim icin bununla da ovunuyorum aslinda. Ama istiyorum ki benim uzuldugum kadar karsimdakide uzulsun. Kirildigim gibi oda kirilsin. Onu silmekle onu cezalandirdigimi anlamasini istiyorum. Ama nafile...
Malesef bana ogrettikleri gibi degilmis hayat. Iyilik eden iyilik, kotuluk eden kotuluk bulmuyor.
Annem'le dertlesiyoruz bazen "Buyuyorsun kizim" diyor. "Dur bak daha neler goreceksin..."
Boyle deyince daha cok korkuyorum. Bencil oluyorum.
Yeni insanlarla tanisirken daha mesafeli oluyorum, samimiyet kurmuyorum! Cunku her an kirilabilirim diye dusunuyorum. "Ah sen benim eski halimle tanissaydin beni daha cok severdin aslinda diyorum..." icimden. "Ama simdi ben senin beni sevip sevmemeni takmiyorum bile...Saygi duy yeter".
Koreldim. Sevgimi,sevkatimi, iyi niyetimi yerden yere vurarak korelttiler. Uzgunum ama artik bencil bir insanim ve hayatimda sadece ben varim.
Kirildim. Degil yapistirmak, parcalarimi bulmak bile imkansiz. Binlerce koseye savruldum. Onarilabilecegimi hic dusunmuyorum. Son 1,5 senede kendi prcalarimi ben bile bulamadim.
En kotusu ise ruhumun mutlu olmak icin beni paramparca edenlerin mutsuz olacagi o gunu beklemesi. Sakin ve sinsice...O gun gelmeden, canimi acitanlarin cani acimadan basima bir is gelirse, gozum acik gidecegim.
Icimdeki nefreti boyle acik ve net bir sekilde kustugum icin beni affedin lutfen.
Saygilarimla...
Kkt
2 comments:
Ben hayal meyal hatirliyorum gibi ama belki de orda degildim. Emin degilim. Kardesim anlatti. Annem ilk defa agliyor kanseriyle ilgili. Babama diyor ki neden ben? Babam da diyor ki bak bugun Ankara'da 12 yasinda 20 tane cocuk olmus trafik kazasinda. Neden ben diye birsey yok. Kabullenmesi cok zor. Ama boyle dusunmek lazim galiba.
Bu yaziyi hayatimin dibe vurdugunu dusundugum cok uzgun oldugum bir gece yazmistim. O gunden bugune neler neler degisti hayatimda. Hayat ne garip!
Soylediklerine katiliyorum, 'neden ben?' diye bir soru sormak sacma, basa gelen kotu olaylari cezalandirilmis olarak gormemek ve bir sekilde kabullenmek lazim.
Post a Comment